Να θυμόμαστε τον Ντινάκο, τον Παπανικολόπουλο

Η Σελιάνα, σήμερα, αποχαιρέτισε έναν ακόμα άνθρωπο, χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής της. Εναν άνθρωπο που συνέδεε το όνομά του με τη Σελιάνα, και που την άφησε μόνο για τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όταν βρήκε φροντίδα από την οικογένεια των αδερφών του, στα Σελιανίτικα.

Ηταν τέτοια η κατάσταση της υγείας του, που οι ελπίδες για να μείνει περισσότερο κοντά μας, ήταν μηδαμινές.

Ο Ντινάκος, ο Κοτσόρης, το Σώμα ή όπως αλλιώς τον προσφωνούσαν, έφυγε χωρίς κάποιος να πει κακό λόγο γι’ αυτόν, να του προσάψει κάτι. Αντιθέτως, όλοι μιλούσαν για έναν άνθρωπο που δεν πείραξε κανέναν, που τα περιβόλια του ήταν πάντα ανοικτά στον καθένα να μαζέψει κεράσια, μήλα, αχλάδια και ντομάτες.

Μια ολόκληρη ζωή στη Σελιάνα, μέσα σε όλα τα γλέντια, στα πανηγύρια και στις παρέες, αποξενώθηκε εδώ και αρκετά χρόνια και αυτό δεν του άξιζε.

Το λέω εγώ ως δεύτερος ξάδερφός του, που μεγαλώσαμε μαζί, που μαζί έχουμε κάνει αξεπέραστο ρεκόρ συγκομιδής κερασιών σε μια μέρα (δύο άτομα 356 κιλά).

Ο δικός μας Ντίνος αναπαύεται τώρα μαζί με τον Λάκη, τον αδερφό του, τον πατέρα του και τη μάνα του στο Κοιμητήριο Σελιανιτίκων. Εφθασε τα 83.

Ο Σάλτσος, ο Νίκος, ο μεσαίος από τα τρία αδέρφια, έμεινε πίσω να θυμόμαστε τα παλιά, τότε που τρώγαμε φασουλολάχανα, μαζεύοντας κεράσια τον Ιούνιο.

Νίκο κράτα γερά να τα λέμε.

Τζίμης

ΥΓ. Θα επιστρέψω και με άλλες φωτογραφίες.