Τα Κάλαντα είναι εδώ για να μας θυμίζουν κι αυτούς που “φεύγουν”

Το 2022 ετοιμάζεται να μας αποχαιρετίσει. Ομως, δικοί μας άνθρωποι, της Σελιάνας, έφυγαν νωρίτερα από το φινάλε της χρονιάς, αφήνοντας κενό δυσαναπλήρωτο.

Οταν λέγαμε τα Κάλαντα στον Πλάτωνα Βαφειάδη και στον Ντινάκο Παπανικολόπουλο, ούτε 50 μέτρα απόσταση τα δύο σπίτια, η χαρά ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους. Είπαμε τα Κάλαντα σε ανθρώπους που ζούσαν όλο τον χρόνο στη Σελιάνα, με τον Πλάτωνα να έχει και τη Μαίρη παρέα, για αρκετό καιρό, παιδιά και εγγόνια ενίοτε.

Ο Ντινάκος, ήταν μόνος, αν και πολλοί από εμάς, συγγενείς και φίλοι στο χωριό, είχαμε συνεχή επαφή μαζί του.

Δυστυχώς, δεν έχω φωτογραφία από Κάλαντα και με τον Μήτσο Λαλιώτη, που κι αυτός “έφυγε” για κυνήγια στο βουνό.

Τα Κάλαντα κάθε χρόνο θα λέγονται σε αυτούς που μένουν, όμως πάντα θα μας θυμίζουν και αυτούς που έφυγαν.

Μακάρι όσα σπίτια κλείνουν με μια απώλεια, να ανοίγουν ξανά και να γεμίζουν με κόσμο, με γλέντια και χαρές.

Ετσι είναι η ζωή