Της Μαίρης Ορφανίδη
Η θέα από το μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου προς τον κάμπο και την κοιλάδα του Κριού Ποταμού θύμισε στον πατέρα Παύλο τα πρώτα χρόνια του μοναχισμού στο Άγιον Όρος και στάθηκε η αφορμή να γίνει ο ηγούμενος σε ένα μοναστήρι που, όταν έφθασε, ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένο:
«Όταν ήρθα, λείπανε πολλά πράγματα, δεν υπήρχαν ιερά σκεύη, ο περίβολος ήταν ερειπωμένος, ο ξενώνας με προβλήματα. Μας βοήθησε ο δήμαρχος της Αιγείρας, μας έστειλε εργάτες, βοήθησε και ο κόσμος με δωρεές και εγώ με τον δικό μου μισθό κάνω ό,τι μπορώ». Τα πέντε χρόνια που πέρασε στο Άγιον Όρος σφράγισαν τη μνήμη του πατέρα Παύλου, καθώς και οι ρήσεις σεβαστών μοναχών της Αθωνικής Πολιτείας, όπως ο προηγούμενος ηγούμενος της Μονής Σιμωνόπετρας Αιμιλιανός, που στις συνάξεις του ανέφερε: «Αν δεν μπορείτε να είστε πνευματικοί άνθρωποι, να είστε ευγενικοί και διακριτικοί».
Ο πατήρ Παύλος -40 ετών σήμερα- θα πει: «Προσωπικά πιστεύω ότι οι μοναχοί δεν θα πρέπει να νιώθουν μοναξιά, αλλά να απολαμβάνουν την ησυχία με την πνευματική έννοια». Από το 2003 το μοναστήρι αποκτά ζωή και σιγά-σιγά τελούνται μυστήρια, με αποκορύφωνα το πανηγύρι ανήμερα της εορτής των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, όπου το μοναστήρι μπορεί να φιλοξενεί έως και 400 άτομα. «Ο κόσμος θέλει λίγο χρόνο να σε γνωρίσει να σε εμπιστευτεί, χρειάζεται να το νιώσουν ως κάτι οικείο, σαν το σπίτι τους, το καταφύγιό τους».
Το καθολικό της μονής, που βρίσκεται στους καταπράσινους πρόποδες του Σαραντάπηχου, ανάμεσα στα χωριά Περιθώρι και Σελιάνα της ορεινής Αιγείρας, αποτελεί λιθόκτιστο κτίσμα του 17ου αιώνα και είναι εσωτερικά κατάγραφος από τοιχογραφίες, οι οποίες, σύμφωνα με επιγραφή που σήμερα δεν σώζεται, φιλοτέχνησε το 1621 ο Γεώργιος Μόσχος, ζωγράφος από το Ναύπλιο. Η εικονογράφηση, που χωρίζεται σε τέσσερις ζώνες, αναπαριστά σκηνές από τους βίους και τα μαρτύρια αγίων και σκηνές από τον χριστολογικό κύκλο. Σε πολλές από τις τοιχογραφίες έχει γίνει συντήρηση, ενώ οι τοιχογραφίες των Αγίων Αποστόλων είναι το προτελευταίο γνωστό έργο του Ναυπλιώτη ζωγράφου.